آتش سوزیهای عمدی ولی درونی
ما ییم که آتش به جان خود می زنیم.حسادتهایمان،کینه هایمان ،خشم های بی جهتمان،ظلم هایمان وهمه هیزم و نفتی هستند که هستی ما را به آتش می کشند.آرامش می خواهیم باید کینه ها را بدور بریزیم،حسادتها را کنار بگذاریم،ببخشیم تا ببخشند! بگذریم تا بگذرند،دوست بداریم تا دوستمان بدارند!
صغیر اصفهانی شاعر خوش ذوقی که نزدیک به زمانه خود ما زندگی می کرد شعری بسیار زیبا در این ارتباط سروده است!
داد درویشی از ره تمهید
سرقلیان خویش را به مرید
گفت از دوزخ ای نکوکردار
قدری آتش به روی آن بگذار
بگرفت و ببرد و باز آورد
عِقدِ گوهر ز دُرجِ راز آورد
گفت که در دوزخ هر چه گردیدم
درکات جحیم را دیدم
آتش و هیزم و زغال نبود
اخگری بهر اشتعال نبود
هیچ کس آتشی نمی افروخت
زآتش خویش هر کسی می سوخت!
(صغير اصفهانی)
,آتش , ,هیزم ,اصفهانی ,خویش , ,آتش به ,را به ,هیزم و ,باز آورد
درباره این سایت